Zawsze byłam tą, do której wszyscy przychodzili po pocieszenie. Tą, która słuchała bez przerwy i zawsze miała dobre słowo. Przyjaciółka, siostra, żona - gotowa, żeby przytulić, doradzić, pocieszyć. Mówili: "Masz taki spokój w oczach". A ja się uśmiechałam, choć w środku byłam coraz bardziej pusta.
Mój mąż, Marek, od początku wiedział, że może liczyć na moje wsparcie. Kiedy założył firmę, ja byłam tą, która prowadziła dom - dbałam, żeby miał czyste koszule i ciepły obiad, kiedy wracał późno z pracy. Nigdy nie narzekałam, kiedy jego plany wchodziły w kolizję z moimi potrzebami. Przecież to była "miłość" - myślałam.
Z przyjaciółkami było podobnie. Zawsze byłam tym "telefonem alarmowym" - słuchałam o zdradach, kłótniach z szefem, dzieciach, które "znowu coś wymyśliły". - Jesteś jak siostra, zawsze można na ciebie liczyć - mówiły.
Czasem próbowałam powiedzieć, że ja też mam gorszy dzień. Że też bywa mi źle, że czasem chciałabym, żeby ktoś zapytał: "A co u ciebie?". Ale zazwyczaj wtedy rozmowa schodziła na inny temat - ich temat. Więc w końcu przestałam się odzywać.
Z czasem zauważyłam, że w moim życiu jest mnóstwo słów, ale żadnych odpowiedzi. Mnóstwo osób, ale żadnych ramion, w których sama mogłabym się schować, kiedy świat przytłaczał.
Najbardziej bolało to, że nawet w małżeństwie byłam zawsze "drugoplanowa". Marek często mówił o tym, co dla niego ważne - inwestycje, sukcesy, kłopoty w pracy. Nigdy nie pytał, co ważne dla mnie. A ja z przyzwyczajenia milczałam.
Pewnego dnia pojechaliśmy razem na rodzinną uroczystość. Ja - jak zwykle - uśmiechnięta, pilnująca, żeby wszystko było dobrze. Marek rozmawiał z wujkiem, śmiał się głośno, jakby nic innego się nie liczyło. Kiedy podeszłam, żeby dołączyć, spojrzał na mnie niecierpliwie. - Nie teraz, kochanie, rozmawiamy o poważnych sprawach - powiedział.
Zrozumiałam wtedy, że jestem tłem. Że moja obecność jest ważna tylko wtedy, gdy ktoś potrzebuje pocieszenia albo cichego wsparcia. Że nikt nie widzi mnie jako osoby - z moimi potrzebami, pragnieniami, samotnością.
Kilka dni później obudziłam się w nocy i nie mogłam zasnąć. Wstałam i usiadłam przy kuchennym stole. Zrobiłam sobie herbatę i patrzyłam w okno. Po raz pierwszy od dawna zadałam sobie pytanie: "A czego ja chcę?".
Odpowiedź była prosta: chcę być ważna. Nie jako zapasowe ramię. Nie jako "dobra dusza". Jako ja - kobieta, która zasługuje na to, żeby ktoś ją naprawdę zobaczył.
Następnego dnia, kiedy Marek poprosił, żebym przełożyła swoje plany, bo "on potrzebuje wsparcia", powiedziałam: - Nie mogę. Dziś to ja mam coś ważnego. Spojrzał zdziwiony. Ale ja po raz pierwszy od lat nie czułam strachu ani wyrzutów sumienia.
Od tamtej pory uczę się mówić "nie". Uczę się mówić "chcę". To wcale nie jest łatwe - po tylu latach bycia dla innych, nagle stawiać siebie na pierwszym miejscu. Ale wiem, że jeśli nie zrobię tego teraz, już nigdy tego nie zrobię.
Czasem bywa mi smutno. Kiedy wieczorem wchodzę do pustej sypialni, czuję ciężar tego wszystkiego, co przez lata we mnie narastało. Czasem płaczę, bo boję się, że za późno na zmiany. Że tyle lat życia oddałam innym, a dla siebie zostawiłam tak mało.
Ale potem zapalam małą lampkę obok łóżka, siadam z książką, której kiedyś nie miałam czasu przeczytać. I przypominam sobie, że to też jest moje życie - każda spokojna chwila, każda cisza, w której nie muszę nikomu się tłumaczyć.
Zaczęłam wychodzić na spacery sama. Wcześniej nie lubiłam - czułam się samotna. Teraz lubię patrzeć, jak świat się zmienia. Czasem zatrzymuję się przy kwiatach na skwerze i po prostu oddycham. Nie muszę już nikomu spieszyć się z obiadem, nie muszę słuchać, jak ktoś mówi: "Nie teraz, rozmawiam o poważnych sprawach". Teraz to ja wybieram, co dla mnie ważne.
W ostatnią sobotę spotkałam dawno niewidzianą znajomą. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, a ona nagle powiedziała: - Wiesz, zawsze cię podziwiałam. Zawsze byłaś taka silna, taka wyrozumiała. Ale teraz, jak na ciebie patrzę, widzę w twoich oczach coś nowego. Jakbyś wreszcie była… sobą.
To było dla mnie jak cichy prezent. Bo przez tyle lat sama o sobie nie myślałam w ten sposób. Zawsze byłam tłem dla innych - a teraz zaczynam być główną bohaterką swojego życia.
Nie wiem, co będzie dalej. Ale jedno wiem na pewno: nie chcę już być zapasowym ramieniem. Nie chcę być tą, która zawsze mówi "tak", chociaż w sercu płacze. Teraz chcę być tą, która mówi: "Tak - ale tylko wtedy, kiedy to naprawdę moje ‘tak’". I kiedy mówię "nie" - to dlatego, że wreszcie nauczyłam się słuchać swojego głosu.
Bo każdy z nas zasługuje na to, żeby być kimś więcej niż tylko wsparciem. Zasługuję na to, żeby być kochaną, widzianą, docenianą - nie za to, co mogę dać innym, ale za to, kim naprawdę jestem.
