Zadzwonił dzwonek do drzwi. Spojrzałam na zegarek - była dopiero siedemnasta, mąż zawsze wracał później, a ja nie spodziewałam się żadnych gości. Pomyślałam, że to sąsiadka pożyczyć cukier albo kurier z paczką, którą zamówiła córka.
Otworzyłam bez pośpiechu. Na progu stała młoda kobieta. Trzymała za rękę kilkuletnie dziecko, chłopca z wielkimi, poważnymi oczami. Spojrzała na mnie tak, jakby musiała zebrać całą odwagę, żeby wypowiedzieć jedno zdanie. "Przyszłam do pana Kowalskiego. Czy jest w domu?" - zapytała.
Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy. "Mąż?" - powtórzyłam głucho, chociaż przecież wiedziałam, że nie może chodzić o nikogo innego. Kobieta skinęła głową. A potem dodała: "To ważne. Proszę mu powiedzieć, że przyszłam z dzieckiem". Dziecko przytuliło się mocniej do jej nogi, jakby bało się mojej reakcji.
Zaprosiłam ich do środka, chociaż nogi miałam jak z waty. Kobieta usiadła sztywno na brzegu kanapy, chłopiec zsunął się na dywan i zaczął bawić samochodzikiem, który znalazł na półce.
W pokoju pachniało obiadem - zupa jeszcze stała na kuchence, a tuż obok mnie pachniała tajemnica, której nie chciałam odkrywać. "Kim pani jest?" - spytałam cicho. Ona spuściła wzrok. "To nie będzie łatwa rozmowa" - odpowiedziała.
Wtedy w głowie zaczęły mi się układać obrazy z ostatnich miesięcy: jego późne powroty, wyjazdy "na szkolenia", ta nagła zmiana fryzury, nowe perfumy, których nigdy wcześniej nie używał. Kiedy pytałam, machał ręką: "Przesadzasz, kochanie". A teraz siedziałam naprzeciwko kobiety, która znała jego nazwisko i przyniosła ze sobą dziecko.
"Czy to…" - zaczęłam, ale głos mi się załamał. "Czy to jego syn?"
Kobieta spojrzała mi prosto w oczy. Było w tym spojrzeniu zmęczenie, strach i jakby odrobina ulgi, że nie musi już udawać. "Tak" - odpowiedziała krótko. "Nie mogę już milczeć. On wie, że Staś istnieje, ale nigdy nie powiedział pani prawdy".
Miałam wrażenie, że ziemia się pode mną zapada. Spojrzałam na chłopca, który układał właśnie wieżę z klocków, i nagle zobaczyłam coś znajomego - kształt brwi, ten sam uśmiech, który widziałam setki razy u męża. Poczułam mdłości.
"Dlaczego teraz?" - zapytałam po chwili. Kobieta ścisnęła dłonie. "Bo Staś rośnie i zaczyna pytać. Bo nie chcę, żeby całe życie myślał, że nie ma ojca. A on… on wciąż obiecuje, że się odezwie, że coś zrobi. Ale mijają miesiące. Pomyślałam, że muszę w końcu przyjść".
Nie wiedziałam, co zrobić. Zadzwonić do męża? Krzyczeć? Wyrzucić ich z domu? Zamiast tego zaparzyłam herbatę i patrzyłam, jak kobieta drży, trzymając kubek w dłoniach. Była młodsza ode mnie o dwadzieścia lat, może trzydzieści. Na jej twarzy widniało to, co kiedyś znałam dobrze: mieszanina miłości i rozczarowania.
Kiedy wrócił mąż, zastał nas w salonie. Wszedł, rozejrzał się i zamarł. Nie zapomnę tego spojrzenia: szok, złość i rezygnacja w jednym. "Co ty zrobiłaś?" - syknął do kobiety, ale ja wstałam i przerwałam mu: "Nie. Co TY zrobiłeś?".
Rozmowa była jak otwieranie starych ran. On próbował tłumaczyć, że to pomyłka, że "to się skomplikowało", że "tak wyszło". Kobieta płakała. Chłopiec patrzył na nas wielkimi oczami, nie do końca rozumiejąc, dlaczego nagle wszyscy mówią podniesionymi głosami.
Wtedy uświadomiłam sobie jedną rzecz: to dziecko nie było winne. Ono nie prosiło się na ten świat, nie prosiło o bycie tajemnicą. Niezależnie od tego, co się stanie z naszym małżeństwem, ono już zawsze będzie częścią tej historii.
Wieczorem, gdy zostaliśmy sami, mąż próbował mnie przekonać, że to przeszłość, że "nic nie znaczyła", że "najważniejsze jestem ja i nasza rodzina". Ale jego obce spojrzenia, teraz ta kobieta na progu z dzieckiem… Wszystko mówiło mi coś zupełnie innego.
Nie odpowiedziałam mu od razu. Siedziałam w kuchni, patrzyłam na zimną herbatę i myślałam: ile lat mojego życia było kłamstwem? Czy to możliwe, że człowiek, z którym dzieliłam codzienność, miał równolegle drugie życie, drugą rodzinę?
Dziś nie wiem, co zrobię. Nie wiem, czy potrafię wybaczyć. Nie wiem nawet, czy chcę dalej pytać. Ale jedno wiem na pewno: po tym dźwięku dzwonka i słowach kobiety na progu nic już nigdy nie będzie takie samo.
Może to początek końca. A może początek prawdy, której nigdy nie chciałam znać. I wciąż nie wiem - czy przyjąć do życia cudze dziecko, czy wyrzucić męża za drzwi
