Zdradzał mnie z koleżanką z pracy. Poznałam ją na firmowej wigilii

"To jest Aneta, moja prawa ręka" - powiedział z uśmiechem, podając mi kieliszek. Stałam wtedy przy stole z pierogami i uszkami, zagubiona między współpracownikami, których widziałam pierwszy raz w życiu.

To była firmowa wigilia mojego męża - po raz pierwszy mnie na nią zabrał. Mówił, że skoro jesteśmy razem już tyle lat, to najwyższy czas, żebym poznała jego środowisko.

Aneta uśmiechnęła się szeroko. Miała na sobie dopasowaną sukienkę, długie kolczyki i pewność siebie kobiety, która zna swoje miejsce.

Przywitała się ze mną, jakbyśmy były starymi znajomymi. Żartowała, nalewała wino, a kiedy mój mąż się śmiał - kładła mu dłoń na ramieniu w ten naturalny, zbyt swobodny sposób.

Początkowo pomyślałam, że to po prostu dobra koleżanka. Może trochę zbyt bliska, może zbyt obecna, ale przecież ludzie z pracy często tworzą takie relacje. Praca w delegacjach, wspólne projekty, stres - zbliża. Zresztą, zawsze ufałam swojemu mężowi. Nigdy nie miałam powodów, by wątpić.

Aż do tego wieczoru. Wigilia się kończyła, a ja poszłam po płaszcz do szatni. Wracając, zauważyłam ich przez uchylone drzwi kuchni. Stali blisko siebie. Za blisko. A on patrzył na nią w sposób, którego nie widziałam od lat - jak wtedy, gdy dopiero się poznawaliśmy.

I wtedy coś we mnie pękło.

Nie powiedziałam nic. Uśmiechałam się do końca wieczoru, jakby nic się nie stało. W drodze powrotnej milczałam, a on opowiadał o tym, kto się upił, kto znów przyniósł za dużo ciasta i jakie są plany firmy na kolejny rok.

Patrzyłam przez okno, słuchałam pustymi uszami, a w głowie miałam tylko jedno: to spojrzenie. Nie sposób było go pomylić. Sama pamiętałam, jak kiedyś tak na mnie patrzył.

Następne tygodnie były dla mnie jak życie w zawieszeniu. Zaczęłam go obserwować uważniej. Zauważyłam, że częściej wychodził do pracy wcześniej, wracał później. Tłumaczył się "projektami", "deadline’ami", "telekonferencjami z Niemcami". Wieczorami padał na kanapę zmęczony, a kiedy próbowałam zaproponować wspólny weekend, mówił, że teraz nie da rady, że może za miesiąc.

Zaczęłam szukać. Nie w telefonie - wiedziałam, że to bez sensu. Pewnie miał wszystko wyczyszczone, był ostrożny. Ale przypadkiem znalazłam fakturę z hotelu. Schowaną w kieszeni płaszcza, który oddałam do pralni. Nie był to hotel, w którym zatrzymywał się służbowo. To było miejsce dla dwojga - romantyczne, z widokiem na jezioro, z pakietem "kolacja i śniadanie do łóżka".

Zatkało mnie. To już nie była tylko podejrzenie. To była rzeczywistość, której nie chciałam przyjąć. Przez dwa dni nie mogłam nic jeść, spałam po dwie godziny i tylko wpatrywałam się w ścianę. Potem zadzwoniłam do jego biura. Nie przedstawiłam się. Po prostu zapytałam, czy pan Marek rzeczywiście ma dziś delegację. Recepcjonistka zdziwiła się. "Nie, jest dziś na miejscu. Od rana w sali konferencyjnej."

Wtedy zrozumiałam wszystko. I jeszcze tego samego wieczoru postanowiłam, że nie będę czekać, aż sam się przyzna. Powiedziałam, że wiem. Pokazałam rachunek z hotelu. Myślałam, że zacznie się zapierać. Ale nie. Westchnął tylko ciężko, usiadł przy stole i powiedział: "Nie chciałem, żeby tak wyszło. Przepraszam."

To było jak uderzenie. Nie "To nie tak, jak myślisz". Nie "Nie zdradziłem cię". Tylko przepraszam. Bo już nie musiał się bronić. Już było za późno.

Potem wszystko potoczyło się szybko. Powiedział, że to trwa od roku. Że zaczął czuć się w naszym małżeństwie jak w pułapce. Że brakowało mu emocji, bliskości, rozmów. Że Aneta "po prostu się pojawiła", że tego nie planował, że wszystko samo się potoczyło.

Patrzyłam na niego i czułam, że nie znam tego człowieka. Jak mógł żyć ze mną pod jednym dachem, całować mnie co rano, kłaść się ze mną do łóżka, a jednocześnie prowadzić drugie życie? Jak mógł pozwolić mi patrzeć tej kobiecie w oczy przy wigilijnym stole?

Po tygodniu się wyprowadził. Powiedział, że musi wszystko przemyśleć. A ja zostałam sama, z tysiącem pytań i pustką, której nic nie mogło wypełnić. Nasi dorośli synowie byli w szoku. Nie wierzyli. Potem byli wściekli. Na ojca, ale i na mnie, bo nie zauważyłam wcześniej. A ja… ja próbowałam nie oszaleć.

Mijały miesiące. Nauczyłam się wstawać rano bez tego znajomego ciężaru w sercu. Zaczęłam chodzić na spacery, zapisałam się na jogę. Powoli wracałam do siebie. Czasem jeszcze bolało - zwłaszcza kiedy mijałam restaurację, w której kiedyś świętowaliśmy naszą rocznicę, albo kiedy ktoś zapytał: "A jak Marek?".

Po roku spotkałam go przypadkiem na stacji benzynowej. Stał przy samochodzie, rozmawiał przez telefon. Zobaczył mnie, przerwał rozmowę, podszedł. Był szczuplejszy, miał nowe okulary, wyglądał inaczej. "Dobrze wyglądasz" - powiedział. Odpowiedziałam chłodno. Nie miałam ochoty na uprzejmości. Chciał wiedzieć, co u mnie. Powiedziałam, że dobrze. Że uczę się żyć na nowo.

A potem zapytał, czy nie napiłabym się z nim kawy. Odmówiłam. Nie dlatego, że wciąż byłam zła. Ale dlatego, że już nie chciałam wracać do przeszłości.

To, co się stało, nauczyło mnie jednej rzeczy: czasem największe kłamstwa są ukryte za uśmiechami. A największy ból przychodzi od tych, którym najbardziej ufamy.

Ale też - że można się podnieść. Że nawet po zdradzie, nawet po upadku całego życia, można wstać. Zacząć oddychać. Zacząć od nowa.

I nigdy więcej nie udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy nie jest.