- Chcę odejść. Już od dwóch lat jestem z kimś innym.
Powiedział to, gdy wręczałam mu kieliszek prosecco. Na stole czekał tort, świece migotały w naszym salonie, a ja właśnie kończyłam żart o tym, że teraz, bez kredytu, to może nawet pojedziemy w końcu do Toskanii.
Nie zaśmiał się. Nie odpowiedział. Tylko spojrzał mi w oczy i wypowiedział to jedno zdanie. Spokojnie. Bez cienia emocji.
Zamarłam. Słowa zawisły w powietrzu jak dym, który nie ma dokąd ulecieć. Przez chwilę myślałam, że to jakiś absurdalny żart. Albo kara za coś, o czym nie mam pojęcia. Ale jego twarz nie pozostawiała wątpliwości.
- Co…? - wykrztusiłam.
- Od dwóch lat - powtórzył. - Delegacje, wyjazdy, to wszystko… Przepraszam. Ale nie mogę już dłużej kłamać.
Znałam ten głos. Słyszałam go przez trzydzieści lat. Ale nigdy wcześniej nie brzmiał tak obco. A ja, głupia, myślałam, że to prosecco ma jakiś dziwny posmak. Nie wiedziałam, że właśnie kończy się moje małżeństwo.
Milczałam przez chwilę, nie rozumiejąc, co się dzieje. Czy to jakiś kiepski żart? Test? Złośliwość? Spojrzałam na niego, jakby był kimś obcym. Stał naprzeciwko mnie, spokojny, ubrany w koszulę, którą dostał ode mnie na urodziny. Ten sam człowiek, z którym dzieliłam łóżko, rachunki, życie. A teraz mówił mi, że od dwóch lat jest z kimś innym. Od dwóch lat…
- Więc kiedy wykańczaliśmy kuchnię? Kiedy jeździliśmy na weekend do Kazimierza? - zapytałam cicho.
Nie odpowiedział. Tylko spuścił wzrok. Cisza była gęsta jak beton. W uszach dudniło mi jedno zdanie: trzydzieści lat, trzydzieści lat życia - i co teraz? Tego wieczoru nie krzyczałam. Nie płakałam. Nie wyrzucałam jego rzeczy przez okno. Usiedliśmy przy kuchennym stole i wypiliśmy herbatę. Ja - z automatu, bo ręce robiły to, co znały na pamięć. On - bo był już gdzieś daleko, myślami, planami, być może przy niej.
- Dlaczego właśnie dziś? - zapytałam.
- Bo nie jestem już ci potrzebny - odpowiedział. - Bo spłaciliśmy kredyt. Bo chciałem odejść w momencie, kiedy nie zostawię cię z długami. A reszta… Nie potrafiłem wcześniej.
Zacisnęłam dłonie na kubku. To miał być akt łaski? Przemyślane, logiczne rozstanie? Tak, jakby nasze życie dało się policzyć na raty?
W kolejnych dniach przechodziłam przez różne fazy. Niedowierzanie, złość, poczucie winy. Czy coś przeoczyłam? Czy mogłam temu zapobiec? Przypominałam sobie momenty, które wcześniej nie wydawały się podejrzane - jego dłuższe delegacje, wieczorne "pilne maile", cisza w telefonie, kiedy był "zmęczony". Teraz wszystko układało się w nową wersję historii.
Ona miała na imię Laura. Wiedziałam to, zanim jeszcze powiedział. Znalazłam jej imię w jego laptopie, w nazwie folderu zdjęć. Spacer po lesie, selfie na tle jeziora, ujęcia dwóch filiżanek na śniadaniu. Moje serce zamarło, kiedy zobaczyłam datę: sierpień zeszłego roku. Wtedy byłam z mamą w szpitalu. On twierdził, że pracuje zdalnie z działki kolegi.
Nie zrobiłam awantury. Zamiast tego napisałam do Laury. Nie po to, żeby ją obrzucać obelgami, nie żeby się żalić. Chciałam usłyszeć wersję, która nie była pełna półsłówek i uników. Odpisała krótko:
"Nie jestem dumna z tego, jak się to zaczęło. Ale naprawdę go kocham. I wiem, że on też mnie kocha. Nie chciałam cię skrzywdzić. Przepraszam."
Przepraszam. Słowo, które nic nie zmienia, ale zostaje w głowie jak ość w gardle. Przez kilka tygodni żyliśmy razem pod jednym dachem, jak współlokatorzy. On szykował się do przeprowadzki. Ja - do nowego życia. I choć on pakował swoje rzeczy, to tak naprawdę ja musiałam rozpakować swoje emocje. Każde zdjęcie, każdy list, każda szuflada przypominała mi, że coś się skończyło. I nie było już powrotu.
Pewnego dnia zapytałam go:
- Co było najtrudniejsze?
Spojrzał na mnie z żalem. Może nawet z czułością.
- To, że cię kiedyś naprawdę kochałem.
Nie wiem, czy to miało mnie pocieszyć, czy zabić jeszcze bardziej. Kiedy w końcu wyprowadził się do niej, zostałam w mieszkaniu sama. Mieliśmy plan sprzedaży, podziału, formalności. Ale nikt nie mówił, jak podzielić wspomnienia. Jak się odzwyczaić od czyjegoś zapachu na poduszce, od dźwięku kroków na korytarzu. Jak przestać przygotowywać dwa kubki kawy.
Na początku próbowałam zająć głowę. Serialami, spacerami, sprzątaniem. Potem przyszły noce. Ciche, ciężkie. Wypełnione pytaniami: czy coś znaczą trzy dekady, jeśli można je przekreślić jednym zdaniem?
Któregoś dnia spotkałam na poczcie koleżankę, z którą kiedyś chodziłyśmy razem na jogę. Zdziwiła się, że mnie widzi.
- Myślałam, że wyjechaliście razem do Chorwacji - powiedziała.
Zaśmiałam się krótko.
- On pojechał. Ja zostałam.
Nie pytała więcej. Ale potem napisała. Zaprosiła na kawę. Od niej zaczęły się nowe relacje. Małe rozmowy. Wymiany zdań. Znów poczułam się widziana.
Nie było łatwo. Ale zaczęłam odkrywać siebie na nowo. Rzeczy, które kiedyś odpuściłam, bo "nie było czasu". Kurs malowania akwarelą. Krótkie wyjazdy solo. Wieczory z książką, bez poczucia winy. Znów poczułam, że jestem czymś więcej niż tylko "żoną". I wtedy, po kilku miesiącach, dostałam wiadomość. Od niego.
"Jak się masz? Mam nadzieję, że dobrze. Czasem myślę… może wszystko mogło wyglądać inaczej."
Nie odpowiedziałam od razu. Długo patrzyłam na ekran. I dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że już nie czekam. Nie analizuję. Nie chcę wracać.
Nasze małżeństwo zakończyło się tamtego dnia, kiedy powiedział: "Od dwóch lat jestem z kimś innym". Ale mój związek z samą sobą - właśnie się wtedy zaczął. Może późno. Może z bólem. Ale prawdziwie.
I choć czasem jeszcze przychodzi smutek, to wiem jedno: nie jestem już kobietą, która trzyma się tego, co ją niszczy. Jestem kobietą, która przeżyła - i wybrała siebie.
