Nie spodziewałam się, że jedno kliknięcie tak bardzo namiesza mi w życiu. Kiedy zobaczyłam powiadomienie - "Zostałaś zaproszona do grupy: Absolwenci 1986" - uśmiechnęłam się z nostalgią.

Myślałam, że to będzie miła okazja powspominać, zobaczyć znajome twarze po latach, może pośmiać się z dawnych zdjęć. Ale nie spodziewałam się, że jedno z tych zdjęć wywoła we mnie emocje, których nie czułam od… nie pamiętam już kiedy.

Bo kiedy kliknęłam w album "Spotkanie po latach" i zobaczyłam jego twarz - dojrzałą, siwą, ale z tym samym ciepłym spojrzeniem - naprawdę na moment zabrakło mi tchu. Jacek. Mój Jacek sprzed czterdziestu lat.

Ten, z którym siedziałam w jednej ławce, który nosił mi tornister, a potem… zniknął z mojego życia bez słowa. Zawsze myślałam, że wyjechał, zapomniał. Że może to, co było między nami, było ważne tylko dla mnie.

Napisałam do niego od razu. W prywatnej wiadomości, trochę drżącymi dłońmi. "Czy to naprawdę ty? Z klasy B?". Odpisał po godzinie. "To ja. Elżbieta, prawda? Wciąż masz ten sam uśmiech".

Od tamtej pory pisaliśmy codziennie. Najpierw ostrożnie, jakbyśmy testowali grunt. O nauczycielach, o klasowych żartach, o tym, jak się komu życie potoczyło. On mieszkał przez wiele lat w Norwegii, wrócił do Polski niedawno. Rozwiedziony. Dwoje dzieci już dorosłych. Ja też - po rozstaniu, samotna od lat. Takie dwa życia po przejściach.

W końcu zaproponował spotkanie. "Wpadnę do twojego miasta. Przejdziemy się nad Wisłą, jak kiedyś?". Zgodziłam się. A potem przez trzy dni nie mogłam spać. Bałam się. Że to będzie rozczarowanie. Że on będzie inny. Że ja będę inna. Ale najbardziej - że to uczucie, które gdzieś głęboko wciąż się tliło, rozgorzeje na nowo.

Spotkaliśmy się na dworcu. Wysiadł z pociągu, rozejrzał się i wtedy nasze spojrzenia się spotkały. Przytulił mnie od razu. Naturalnie, bez słowa. Jakby nie minęło czterdzieści lat.

Spacerowaliśmy godzinami. Mówił, że zapamiętał moje włosy, mój śmiech. Ja patrzyłam na niego i próbowałam odnaleźć w tej twarzy chłopaka z ósmej klasy - i odnajdywałam. Był w spojrzeniu, w lekkim przekrzywieniu głowy, w tym, jak poprawiał okulary.

Wieczorem usiedliśmy w kawiarni, tej samej, która kiedyś nazywała się "Zacisze". I wtedy zapytałam: "Dlaczego tak po prostu zniknąłeś?". Spuścił wzrok. "Ojciec dostał pracę w Gdańsku. Przeprowadziliśmy się w pośpiechu, wszystko było chaosem. Napisałem do ciebie list, ale nigdy nie dostałem odpowiedzi".

Zamarłam. Bo ja tego listu nigdy nie widziałam. Być może matka go przejęła, może zginął gdzieś po drodze. A ja przez czterdzieści lat żyłam z przekonaniem, że zostałam porzucona bez słowa.

"Myślałam, że ci nie zależało" - powiedziałam cicho. On tylko pokręcił głową. "Zależało mi bardziej, niż mogłem wtedy zrozumieć".

Zostaliśmy w kontakcie. Potem było kolejne spotkanie, już w jego mieście. Dziś mija dziewiąty miesiąc, odkąd znów jesteśmy obecni w swoim życiu. Na razie nie nazywamy tego "związkiem". Ale wiem, że kiedy do mnie dzwoni i mówi: "Hej, jak minął dzień?", czuję się ważna. Zauważona. Po tylu latach samotności - to jak cud.

Nie wiem, co będzie dalej. Ani czy to wszystko ma szansę przerodzić się w coś trwałego. Ale wiem jedno: po tylu latach samotności, zawodów i cichych wieczorów, nagle mam kogoś, kto naprawdę chce wiedzieć, jak minął mój dzień. Kto dzwoni nie dlatego, że musi, ale dlatego, że chce. Kto pamięta moje urodziny, choć zna mnie z dzieciństwa, a nie z dorosłego życia.

Kiedyś myślałam, że z wiekiem pewne emocje się wygaszają, że serce już nie bije szybciej od samego czyjegoś imienia. Myliłam się. Bo kiedy telefon wibruje z jego wiadomością, czuję coś, czego nie czułam od dekad.

Czy jestem zakochana? Może. Może jeszcze nie teraz, ale wiem, że się otwieram. Że znów potrafię czekać na kogoś z uśmiechem. Że chcę się dzielić, śmiać, planować.

I że to uczucie - spokojne, dojrzałe, bez dramatów - smakuje najprawdziwiej. Nie krzyczy, nie szarpie. Po prostu jest. Jakby przez te wszystkie lata tylko czekało, aż znów spojrzymy sobie w oczy.

Może nie uda się zbudować życia od nowa. Ale już samo to, że znów czuję się kobietą - nie tylko matką, nie tylko babcią - jest dla mnie czymś bezcennym.

Bo czasem druga szansa nie przychodzi z fajerwerkami. Tylko z wiadomością na Messengerze, wspomnieniem starej klasy i spojrzeniem, które mówi: “Nie zapomniałem".