Codziennie spotykałem bezdomnego szczeniaka w drodze do pracy. Wzbudzał moją litość, więc karmiłem go ile mogłem.
W mieście pojawili się hycle. Umieszczali psy rodowodowe w klatkach, usypiali stare i bezdomne zwierzęta. Pewnego ranka szedłem jak zwykle z żoną do pracy, gdy nagle zobaczyłem, że hycle zwabili psa w pułapkę i zaczęli się zastanawiać co z nim zrobić.
Podszedłem do hycli i dość grzecznie poprosiłem, aby oddali biedne zwierzę. Zapewniłem ich o własnej odpowiedzialności i przyzwoitości, a także że potrafię zaopiekować się naszymi mniejszymi braćmi. Pracownicy byli uparci i przez długi czas nie chcieli oddać psa, a nawet patrzyli na mnie krzywo. Po jakimś czasie jeden z nich uratował sytuację proponując oddanie biednego psa.
W ten sposób pojawił się u mnie mój pierwszy zwierzak. Natychmiast zacząłem opiekować się swoim pupilem: umyłem zwierzę psim szamponem i dokładnie go nakarmiłem. Poczęstowałem go pysznym domowym barszczem. Pies otrzymał imię Barbos, chociaż to imię raczej nie pasuje do tego uroczego stworzenia.
Mimo to, że moja żona była uczulona na psy, pies nadal mieszkał w nami - zbudowałem wolierę dla zwierzaka w specjalnym pomieszczeniu, w którym jest sucho i ciepło. Pies spaceruje wolno po podwórku.
Główne zdjęcie: google.com
