Pewnego dnia mój mąż zostawił telefon w domu. Byłem ciekawa jego kontaktów. Telefon był zablokowany. Jednak znałam swojego męża, bo to nie był mój pierwszy rok wspólnego życia.
To wojskowy, spadochroniarz, znałam go od szkoły, wzięliśmy ślub, teraz cały czas na niego czekam, albo jest na delegacjach, albo na szkoleniach.
Nie mamy dzieci, jakoś nam się to nie udaje, ale niewiele z tego powodu cierpimy. Ja mam pracę, mój mąż ma służbę, nie ma czasu na dzieci.
Znalezienie kodu do telefonu mojego męża zajęło mi dwie godziny. Pasował jego osobisty numer wojskowy. Przypadkowo zobaczyłem zdjęcie odznaki spadochroniarza na pulpicie naszego wspólnego komputera, próbowałem ją wpisać i udało mi się.
Och, byłam taka szczęśliwa z siebie. Nie było dla mnie tak ważne, żeby zobaczyć, co jest w telefonie, jak rozwiązać zagadkę z wejściem, czułam się jak w jakiejś grze na misji.
Zdjęcia w telefonie były w większości stare, ale też nowe, nie skupiałem się na ich oglądaniu, to nadal jego życie osobiste. Jednak nagle zainteresowała mnie jedna korespondencja. Początek wiadomości tekstowej z napisem "aborcja" był uderzający. Dostałam się do korespondencji. Boże, mój mąż miał inną kobietę, wygląda na to, że ich związek trwał długo, a teraz była z nim w ciąży.
Ręce mi się trzęsły, a w środku zrobiło się zimno. W tej korespondencji chciał, żeby przeprowadziła aborcję, a ona namówiła go, żeby zatrzymał dziecko. Przepisałem jej numer i zamknąłem wszystkie aplikacje przez telefon, udając, że nawet go nie ruszałam.
Potem zajęłam się obowiązkami domowymi i ciągle myślałem o tym, co powinnam zrobić. Nie byłam zła na tę kobietę, i z jakiegoś powodu było mi jej żal. Więc postanowiłam zadzwonić do ciężarnej kochanki mojego męża. "Halo," w telefonie był głos miłej kobiety, "Kto mówi?" "Witam", powiedziałam, "Proszę się nie rozłączać. Jestem żoną twojego kochanka." Brzmiała na przestraszoną. "Wiem, że jesteś z nim w ciąży," kontynuowałam. "Skąd?" - Zapytała mnie z zaskoczenia. "To nie ma znaczenia," odpowiedziałam, "rozwiodę się z mężem, a ty wyjdziesz za niego za mąż i urodzisz. Ona płakała. "Nie martw się," powiedziałem, "To nie jest dobre dla ciebie. I tak nie mogę z nim żyć, a ty masz szansę." Rozmawiałam z nią trochę więcej. Namówiłam ją, żeby udawała, że nie rozmawialiśmy, bo inaczej sprawy by się skomplikowały.
Jutro poszłam i złożyłam pozew o rozwód. Dało mi to czas na zastanowienie się nad tym. Wróciłam do domu i powiedziałam mojemu mężowi: "Znalazłam innego mężczyznę i złożyłam pozew o rozwód. Możesz się wyprowadzić z mojego mieszkania?" Mieszkaliśmy w mieszkaniu mojej babci, które odziedziczyłam. Mąż był zszokowany, ale nie zażądał żadnych wyjaśnień, więc powiedziałam mu swoją decyzję zbyt pewnie i surowo.
Po jakimś czasie rozwiedliśmy się i już nigdy w życiu się nie spotkaliśmy.
