Kiedy mąż wynosił ostatni karton z garażu, stałam w progu i patrzyłam, jak odjeżdża. Zawsze myślałam, że jeśli ten dzień kiedykolwiek nadejdzie, to poczuję rozpacz, panikę, może nawet złość.
A ja… czułam pustkę. Jakby ktoś w końcu zamknął za mną drzwi, przez które bałam się przejść przez trzy dekady.
Mam 58 lat. Przez trzydzieści byłam "żoną Piotra", "mamą Maćka i Zosi". Moje imię gdzieś się w tym wszystkim rozmyło. Miałam swoje obowiązki, rytuały, niedzielne obiady, codzienne listy zakupów. Miałam rutynę, która z jednej strony dawała poczucie bezpieczeństwa, z drugiej - dławiła mnie powoli, dzień po dniu.
Nie twierdzę, że było źle. Mój mąż nie był tyranem. Nasze życie toczyło się spokojnie, czasem z kłótniami, czasem z czułością. Dzieci dorosły, wyprowadziły się. I wtedy przyszło to ciche, niemal grzeczne "Muszę odejść". Powiedział to, jakby informował mnie o wizycie u dentysty. Bez dramatów, bez łez. Po prostu odszedł do kogoś, kto - jak sam to ujął - "jeszcze czegoś chce od życia".
Zostałam sama. Dom, który kiedyś tętnił życiem, nagle wydawał się za duży, za cichy, zbyt czysty. Budziłam się rano i nie wiedziałam, co robić z ciszą. Piłam kawę przy kuchennym stole i słyszałam tylko tykanie zegara. Wstawałam bez powodu. Sprzątałam czyste już półki. Płakałam, ale cicho, jakby ktoś miał usłyszeć.
Pierwsze tygodnie były jak chodzenie po wodzie - bez punktu zaczepienia. Ale potem coś się zmieniło. Mały impuls. Może to była ta kobieta z osiedla, która zaprosiła mnie na jogę. Może ten stary aparat fotograficzny, który znalazłam w piwnicy. A może po prostu - miałam już dość patrzenia w ściany.
Zaczęłam wychodzić. Najpierw do parku. Potem na zajęcia z ceramiki. W bibliotece wypożyczyłam książki, o których zawsze myślałam: "Poczytam na emeryturze". Zaczęłam jeść kolację przy zapalonej świecy - dla siebie, nie dla gości. Wieczorami puszczałam sobie jazz i siadałam z winem na balkonie. Patrzyłam na niebo. Bez planów, bez przymusu. Po prostu byłam.
Czułam, że coś się we mnie zmienia. Że pod tym płaszczem matki i żony była kobieta, którą dawno temu zgubiłam. Małgosia, która w liceum chciała zostać malarką. Małgosia, która kochała spacery w deszczu i pisała wiersze do szuflady. Zaczęłam ją sobie przypominać. Odszukiwać. Od nowa uczyć się siebie.
Najtrudniejsze były niedziele. Kiedyś pełne gwaru i zapachu pieczeni. Teraz milczące. Ale z czasem przestałam ich się bać. Zamiast czekać, aż ktoś zadzwoni, sama dzwoniłam. Umawiałam się z koleżankami, z którymi straciłam kontakt przez lata. Odkurzałam relacje. I siebie przy okazji też.
Nie jestem jeszcze tam, gdzie chciałabym być. Nadal zdarza mi się w nocy płakać bez powodu. Nadal zaglądam do albumów i zbyt długo wpatruję się w zdjęcia z wakacji nad morzem. Ale jest we mnie coś nowego - przestrzeń. Cisza, która nie przeraża, tylko koi.
Dziś potrafię powiedzieć: nie jestem tylko czyjąś żoną, czyjąś matką. Jestem Małgorzata. Mam 58 lat i pierwszy raz w życiu uczę się żyć dla siebie. Nie wiem, dokąd mnie to zaprowadzi. Może za rok zakocham się po raz drugi. Może wyjadę w Bieszczady. Może nic wielkiego się nie wydarzy - i to też będzie dobrze.
Ale już wiem jedno: samotność to nie wyrok. To możliwość. Cicha, niepozorna, ale potężna. Trzeba tylko otworzyć drzwi. Te, które przez lata same przed sobą zamykałyśmy.
