Na sali panował gwar, śmiech mieszał się z muzyką, a kelnerzy krążyli między stolikami z tacami pełnymi kieliszków i przekąsek. Rozglądałam się, próbując rozpoznać twarze, które znałam kiedyś na pamięć, a teraz były ozdobione siwizną, zmarszczkami i ciężarem przeżytych lat.
Nagle, wśród tego tłumu, zobaczyłam go - wysoki, z prostą sylwetką, choć włosy miał całkiem siwe. Szukał kogoś wzrokiem. W pewnym momencie nasze spojrzenia się spotkały.
Podszedł powoli, jakby się upewniał, że to naprawdę ja. Zatrzymał się na krok przede mną i powiedział tylko: "Wiedziałem, że cię tu znajdę".
To jedno zdanie przebiło się przez 35 lat ciszy, przez wszystkie moje związki, sukcesy, porażki, choroby i święta. Przez wszystko, co wydarzyło się, odkąd ostatni raz trzymaliśmy się za ręce.
W tamtej chwili czas cofnął się o dekady. Widziałam nas w szkolnej ławce, jak piszemy do siebie karteczki. Widziałam go w kurtce dżinsowej, z gitarą na plecach, jak odprowadza mnie do domu po szkolnej dyskotece. A potem - moment, w którym zniknął z mojego życia. Bez pożegnania, bez wyjaśnień.
Usiedliśmy przy małym stoliku na uboczu. Nie wiedziałam, od czego zacząć. On też milczał przez chwilę, bawiąc się łyżeczką w filiżance kawy. W końcu odezwał się pierwszy: "Wiesz, że całe życie miałem w głowie ten ostatni dzień?".
Zdziwiłam się - myślałam, że pamiętam go tylko ja. Opowiedział, jak wtedy nagle musiał wyjechać z rodziną, jak obiecywał sobie, że napisze, ale listy nigdy nie zostały wysłane. Jak próbował mnie znaleźć, ale życie, obowiązki i jego własne lęki zawsze stawały na drodze.
Słuchałam, nie przerywając. W mojej głowie kłębiły się pytania, ale w sercu czułam dziwny spokój. Nie dlatego, że wszystko nagle stało się jasne, ale dlatego, że on tu był. Naprawdę tu był. Po tylu latach.
Rozmawialiśmy o wszystkim - o naszych małżeństwach i rozwodach, o dzieciach, o pracy. O chorobach, które nas nauczyły pokory, i o podróżach, które przypomniały nam, że życie wciąż potrafi zachwycać. W pewnym momencie spojrzałam na jego dłonie. Pamiętałam je tak dobrze - pewne, ciepłe, zawsze gotowe, by mnie chwycić, gdy potknę się na chodniku.
Kiedy muzyka przycichła, zapytał, czy chcę się przejść. Wyszliśmy przed budynek. Noc była ciepła, powietrze pachniało jaśminem. Szliśmy obok siebie, w milczeniu, które wcale nie było niezręczne. Nagle poczułam jego dłoń na swojej. Ścisnęłam ją.
Odszedł dopiero wtedy, gdy na zegarze wybiła północ, a sala już prawie opustoszała. Zanim wstał, wyjął z kieszeni stary, pożółkły bilet z kina. "Znalazłem go w książce, kiedy pakowałem się na dzisiejszy zjazd. To nasz pierwszy wspólny film" - powiedział, kładąc go przede mną.
Poczułam, jak drży mi ręka, kiedy dotknęłam papieru, na którym czas zostawił swoje ślady. W jednej chwili wróciły tamte emocje - ekscytacja, niepewność, zapach jego kurtki, chłód jesiennego wieczoru, gdy wracaliśmy wtedy do domu.
On patrzył na mnie tak, jakby chciał, żebym zobaczyła w jego oczach wszystkie te lata, kiedy o mnie myślał, ale milczał. "Nie chcę, żeby to znów minęło bez słowa" - dodał cicho.
A ja zrozumiałam, że może całe życie na ten moment czekałam. I że po raz pierwszy od dawna boję się nie stracić, tylko… uwierzyć, że historia może potoczyć się inaczej niż wtedy.
