Czasami ścieżka życia człowieka jest godna fabuły filmu. Ale dzieje się też na odwrót – zainspirowany filmową historią człowiek chce ją przełożyć na prawdziwe życie. Oczywiście nie mogę powiedzieć ze stuprocentową gwarancją, że film z Morganem Freemanem i Jackiem Nicholsonem „Choć goni nas czas” wpłynął na decyzję Rogera Gilberta, jest to bardzo podobne do prawdy.
W tej cudownej tragikomedii w klinice spotykają się dwie beznadziejnie chore osoby. Jeden z nich jest miliarderem, a drugi prostym mechanikiem samochodowym. Pewnego dnia miliarder przypadkowo trafia na wyrzuconą przez mechanika samochodowego listę rzeczy do zrobienia, co chciałby robić i co chciałby odwiedzić w pozostałych dniach swojego życia.
Miliarder, sam o krok od śmierci, postanawia zrealizować marzenia swojego nowego znajomego, a jednocześnie wraz z nim wyrusza w ekscytującą podróż dookoła świata.
Nasza historia z kolei zaczęła się, gdy Roger Gilbert postanowił zabrać swojego 95-letniego dziadka z Illinois do Arizony po tym, jak owdowiał. Weteran II wojny światowej mieszkał z żoną przez 67 lat, mieli siedmioro dzieci i wielu wnuków, ale Roger był ulubionym. A on kochał też swoich dziadka i babcię.
A kiedy babcia trafiła do szpitala, Roger przerwał nawet swój odpoczynek i natychmiast wyleciał do dziadków. Znalazł ją na skraju śmierci i ostatnie trzy dni spędził przy jej łóżku, a obok niej siedział pogrążony w żałobie dziadek. Wnuk ubolewał wówczas, dlaczego lekarze nie opiekują się jego babcią i dlaczego miejscowa opieka społeczna nie przydzieliła ich do pensjonatu dla osób starszych.
Na co umierająca kobieta odpowiedziała: „My przysięgaliśmy sobie, że póki jedno z nas żyje, nie przekroczymy progu tej instytucji”. Dziadek Johnny, skinął głową w porozumieniu z żoną i otarł łzy. Po pogrzebie Mary to pytanie ponownie nabrało znaczenia. Ponadto Johnny spadł ze schodów i złamał udo. Teraz potrzebował stałej opieki.
Roger zadzwonił do żony w Arizonie i powiedział, że zostanie w Chicago. To opóźnienie trwało prawie sześć miesięcy, a w tym czasie wnuk nie opuścił dziadka ani na minutę. Chodzili do sklepu i na spacer do parku, chociaż musieli kupić staruszkowi wygodny wózek inwalidzki. W tym czasie Johnny opowiedział wnukowi wiele ciekawych rzeczy ze swojego życia, a także nauczył go pysznego gotowania. Rzeczywiście, kiedyś Johnny pracował jako szef kuchni w hotelu Drake w Chicago.
Ale to nie mogło trwać długo i Roger musiał wrócić do domu w Arizonie. To wtedy postanowił zabrać dziadka z mroźnej zimy Chicago do ciepłej Sedony. Ponadto w ciągu tych sześciu miesięcy zdobył doświadczenie w leczeniu i opiece nad osobą starszą. I choć lot dla osoby niepełnosprawnej wiązał się z drobnymi utrudnieniami, dziadkowi bardzo spodobała się ta podróż.
Wracając do domu, Roger przedstawił swój plan żonie. Okazuje się, że rozmawiając cały czas z dziadkiem, dowiedział się o jego niespełnionych pragnieniach. Jako człowiek rodzinny nie mógł sobie pozwolić na podróże, bo siedmioro dzieci to ogromny ciężar trosk i obowiązków.
Teraz wnuk zaproponował żonie kupić przyczepę samochodową i pojechać z dziadkiem w podróż po kraju. Żonie też spodobał się ten pomysł.
Nie opowiadając staruszkowi o swoich planach, Roger kupił wygodną przyczepę i zarejestrował dla niej tablicę rejestracyjną „Ukochana Mary” na cześć swojej babci. Następnie zawiózł ją do warsztatu samochodowego, gdzie na jego zamówienie została wykonana platforma do podnoszenia wózka inwalidzkiego.
Kiedy ten pojazd podjechał pod dom Rogera, Johnny siedział na zewnątrz i cieszył się wieczornymi promieniami zachodzącego słońca. Johnny wybuchnął płaczem, gdy zobaczył błyszczącą, wypolerowaną przyczepę z tak niezwykłymi, ale boleśnie pożądanymi słowami.
Uspokoiwszy się trochę, próbował sam wjechać do salonu i zrobił to bez trudu. Tego wieczoru radość w domu Rogera nie miała granic. Podczas uroczystej kolacji omówili trasy, które Johnny chciałby przejechać.
A dzień później trzyosobowa kompania i dwa psy ruszyli w kierunku granicy z Meksykiem. A jadąc nią do El Paso, spotkali wielu ludzi, którzy widząc weterana, podziwiali bohatera wojennego jak gwiazdę rocka. W końcu w Stanach Zjednoczonych pozostało bardzo niewielu weteranów tej wojny.
Starzec był również pod wrażeniem spotkania z imiennikiem jego wnuka, wielbłądem Rogerem, na farmie mlecznej w Lycon Dari. Stary człowiek z radością nakarmił zwierzę chlebem, a sam Roger potraktował zwierzę popcornem.
Następnie ich podróż kontynuowała do Luizjany. Podczas podróży zwiedzili kilka muzeów II wojny światowej. A w Muzeum Lotnictwa w Teksasie podróżnicy mieli nawet szczęście spotkać towarzysza wojennego Johnnego. Na tym spotkaniu weterani podzielili się swoimi wspomnieniami.
Johnny powiedział, że jako siedemnastoletni chłopiec oszukał oficera poborowego w swoim wieku, po czym trafił do służby w amerykańskim korpusie piechoty morskiej. Jego służba odbyła się na Guam, gdzie został ciężko ranny. Po szpitalu został wypisany i udał się na poszukiwanie pracy do Chicago. To prawda, że zaraz po przyjeździe został skierowany do ambulatorium dla weteranów.
Ogólnie rzecz biorąc, jak powiedział stary człowiek, to leczenie przypominało bardziej salę tortur. Żołnierze powracający z wojny byli leczeni elektrowstrząsami. I wkrótce stamtąd uciekł, po tym, jak jego współlokatorkę wyniesiono na noszach i już nie wstawał.
Johnny powiedział: „To była straszna wojna i przyniosła straszne konsekwencje. Dzięki Bogu, że teraz nasze wnuki mają nad głowami spokojne niebo”.
Po tym spotkaniu dyrektor muzeum wręczył weteranom koszulki z logo muzeum, a także kubki upominkowe z napisem „Do diabła z Hitlerem”. Kubek ten stał się później ulubionym, dziadek pił z niego kawę, mleko i soki.
Cała ta podróż trwała niecały rok. Przyczepa „Ukochana Mary” podróżowała po całym południu kraju. Jednym z najlepszych miejsc do odwiedzenia na ich trasie było teksańskie miasto Waco, gdzie Johnny urodził się i wychował przed przeprowadzką do Chicago. Przejechali kilka ulic i dziadek z radością rozpoznał niektóre domy.
Jak już wspomniano, dziadek był wyśmienitym specjalistą kulinarnym, ale uwielbiał też jeść. Dlatego nalegał, aby wnuki spróbowały dań z aligatora i raków. Takich egzotycznych potraw w Arizonie nie było, ale Luizjana, gdzie kończyła się ich trasa, słynęła z nich.
W drodze powrotnej, przed powrotem do Sedony, dziadek poprosił wnuka, aby najpierw zatrzymał się w Memphis. Istnieje posiadłość Graceland, która kiedyś należała do słynnego piosenkarza i aktora Elvisa Presleya. Okazuje się, że Johnny był nie tylko jego zagorzałym fanem. Kiedyś byli nawet rywalami.
W młodości Johnny dobrze tańczył i kiedyś uczył rock and rolla swoich rówieśników, a także miał wspaniały głos. To wtedy on i Elvis przechodzili casting w nocnym klubie.
Johnny powiedział: „Elvis był geniuszem, więc nie wstydziłem się mu przegrać”.
Ta okoliczność nie zmieniła jego stosunku do króla rock and rolla, a teraz chciał odwiedzić miejsce, w którym zginął jego idol.
W drodze do Memphis Johnny bardzo się niepokoił i w pewnym momencie zachorował. Po dotarciu do najbliższej kliniki wnuki przekazały go lekarzom, a oni sami czekali na wyniki w przyczepie.
Był 16 sierpnia, kiedy lekarze stwierdzili zgon Johnny'ego Dimasa. W tym czasie w autoradio zabrzmiał singiel Elvisa Presleya „Hotel of Broken Hearts” - kompozycja, która przyniosła piosenkarzowi narodową sławę. DJ ogłosił, że 43 lata temu w tym dniu zmarł król rock and rolla Elvis Presley. „Prawdopodobnie rywale spotkali się w niebie” – powiedział Roger, ocierając łzę.
Po otrzymaniu wielu wrażeń w kręgu krewnych, a nie w domu opieki, Johnny Dimas zmarł w wieku 96 lat. Jak powiedział, to był najlepszy rok w jego życiu.
A Roger dostał całą kolekcję zdjęć zrobionych podczas tegorocznej wyprawy i postanowił opublikować je na osobnym blogu.
Historia rodziny Dimas-Gilbert pokazała, że nie należy zapominać o starych ludziach – wciąż potrafią zaskoczyć nie tylko swoich bliskich, ale także otoczenie.
Główne zdjęcie: storyfox.ru
