Tej nocy wyrzuciłam syna i synową z mieszkania i zabrałam klucze od własnego domu. I choć minęło już kilka dni, wciąż czuję w sobie mieszankę ulgi i niedowierzania.
Nigdy nie sądziłam, że dojdzie do czegoś takiego. Że własne dziecko doprowadzi mnie do granicy, której matka nie powinna nigdy przekraczać. A jednak przekroczyłam ją bez wahania.
A zaczęło się zupełnie niewinnie. Jeszcze trzy miesiące temu byłam przekonana, że robię dobrą rzecz. Że pomagam. Że przecież matka musi stanąć za swoim dzieckiem, szczególnie kiedy świat się wali.
Kiedy Tomek przyszedł do mnie z opuszczoną głową i powiedział:
- Mamo, możemy na jakiś czas zamieszkać u ciebie?
nie zastanawiałam się ani minuty.
Syn z żoną zostali wyrzuceni z wynajmowanego mieszkania. Podobno "nieporozumienie", jak to Tomek próbował tłumaczyć. Nie drążyłam. Chciałam wierzyć, że młodzi sobie poradzą, a ja dam im chwilę oddechu.
Tylko że ta chwila oddechu szybko zamieniła się w pełny rozkład mojego spokojnego życia. A "na jakiś czas" przerodziło się w bezterminowe wprowadzenie, jakby mój dom był hotelem, a ja bezpłatną obsługą. I wtedy zaczęło się coś, co krok po kroku doprowadziło mnie do momentu, w którym powiedziałam: dość.
W pierwszym tygodniu jeszcze próbowałam zachować spokój. Wmawiałam sobie, że to tylko przejściowe, że młodzi są zestresowani sytuacją i muszą się odnaleźć.
Tomek chodził ponury, a jego żona, Lena, albo spała do południa, albo gapiła się w telefon całymi godzinami. Nie przeszkadzało mi to szczególnie, dopóki nie zaczęłam zauważać małych rzeczy. A małe rzeczy, niestety, lubią rosnąć.
Najpierw przestali sprzątać po sobie w kuchni. Zostawiali talerze, kubki, okruszki, jakby mieszkali w akademiku, a nie w czyimś domu. Potem zaczęło znikać jedzenie. Najpierw owoce, potem mięso, czasem nawet to, co właśnie przygotowywałam na następny dzień. W lodówce wszystko ginęło, ale w zlewie pojawiało się coraz więcej brudnych naczyń.
Kiedy zwróciłam Lenie uwagę, wzruszyła ramionami.
- Pani Mario, przecież to dom. Przecież rodzina tak ma.
Zaśmiała się jeszcze przy tym, jakby zrobiła mi komplement.
Z kolei Tomek przestał choćby udawać, że szuka pracy. Wcześniej mówił, że "jest ciężko", "wysyła CV", "zadzwoni jutro". A potem nagle całymi dniami leżał na kanapie, oglądając jakieś programy w telewizji, które doprowadzały mnie do szału. Głośne, chaotyczne, wulgarne. Po kilku dniach miałam wrażenie, że mam w mieszkaniu dodatkowe dwie osoby, które nie respektują żadnych zasad, a nawet jednej prośby.
Ale najgorsze przyszło później.
Pewnego popołudnia wróciłam z pracy i zobaczyłam, że ktoś przestawił meble w moim pokoju. Regał z książkami był przesunięty, fotele odstawione w dziwne miejsca, a na stole stała jakaś ogromna gra planszowa.
- Co tu się dzieje? - zapytałam.
Lena uśmiechnęła się szeroko:
- Mieliśmy gości! Wreszcie jakoś mogliśmy się zabawić. Pani pokój jest taki duży.
Mój pokój. Moja prywatna przestrzeń. Moje miejsce, jedyne, w którym mogłam odpocząć. Nawet nie przeprosiła. Ani słowem.
Od tego dnia coś we mnie zaczęło pękać szybciej niż wcześniej. Zaczęłam chodzić spać z bólem głowy, budzić się z uczuciem, że nie jestem gościem we własnym domu, tylko intruzem. Całe życie ciężko pracowałam, sama utrzymywałam mieszkanie, odkładałam pieniądze, a teraz musiałam prosić o prawo do ciszy, porządku i spokoju.
I najgorsze było to, że kiedy próbowałam porozmawiać z Tomkiem, patrzył na mnie jak na kogoś, kto przesadza.
- Mamo, no co ty? Przecież Lena nic złego nie robi.
A ja widziałam, że robi. Na każdym kroku.
W drugim miesiącu sytuacja wymknęła się spod kontroli. Lenie zaczęło się wydawać, że ma prawo decydować o wszystkim. Przesuwała moje rzeczy, wyrzucała jedzenie z lodówki, bo "pani Mario, to już stare" (choć było otwarte dzień wcześniej). Zamawiała paczki za paczką, a potem składowała je w salonie, mówiąc, że "tu jest więcej miejsca".
Kiedy raz wróciłam do domu, a oni siedzieli na mojej kanapie i jedli moje ulubione ciasteczka, poczułam się jak osoba, która straciła własne życie. Ale prawdziwa granica została przekroczona kilka dni przed moją decyzją.
Była noc, środek tygodnia. Miałam wcześnie wstać. Około północy usłyszałam hałas - głośny serial, rozmowy, śmiechy. Poszłam do nich, zmęczona, obolała, ledwo trzymałam się na nogach.
- Czy możecie ściszyć? Jest noc. Muszę rano wstać.
Lena spojrzała na mnie z miną, jakbym ją obraziła.
- Boże, jaka pani jest nerwowa. My tu mieszkamy tak samo jak pani.
A mój syn?
- Mamo, nie przesadzaj. Mamy prawo odpocząć.
Wtedy coś we mnie pękło. Wszystkie te tygodnie tłumienia emocji, udawania, że "będzie dobrze", nagle zniknęły. Poczułam w środku gorącą falę gniewu, ale nie takiego, który niszczy. Takiego, który wyzwala.
- Nie. Koniec. Jutro macie się wyprowadzić.
Lena roześmiała się teatralnie, przewracając oczami.
- Pani Mario, proszę nie żartować.
To był błąd. Jej największy błąd.
Zanim zdążyła zrozumieć, co się dzieje, ja już przynosiłam trzy duże torby i zaczęłam pakować ich rzeczy. W milczeniu. W spokoju. W determinacji, której im brakowało całe życie.
- Mamo, przestań! - próbował mnie zatrzymać Tomek.
- Nie. Wyprowadzacie się dzisiaj. Teraz.
Kiedy Lena spróbowała mnie dotknąć, spojrzałam na nią tak, że odsunęła rękę, jakby oparzyła się metalem.
Spakowałam wszystko, otworzyłam drzwi i powiedziałam:
- Wynocha. Jeśli zostaniecie w tym domu choćby godzinę dłużej, dzwonię na policję.
Chwilę stali w szoku, ale ostatecznie wyszli. Nie patrzyłam im nawet w oczy. Zamknęłam drzwi, przekręciłam zamek i zabrałam ich klucz, który trzymali od miesięcy.
W tym momencie poczułam coś, czego nie czułam od dawna: spokój.
Prawdziwy. Cichy. Głęboki.
Nie wiem, dokąd poszli. Może do przyjaciół, może do jej rodziców, a może do hotelu. To już nie moja sprawa. W końcu są dorośli. Skoro umieli zniszczyć harmonię w czyimś domu, to na pewno umieją znaleźć sobie miejsce, w którym mogą robić to samo dalej.
A ja…?
Ja wróciłam do siebie. Do swojego życia. Wszystko poukładałam, wstawiłam pranie, zaparzyłam herbatę. Usiadłam przy oknie i popatrzyłam na nocne światła miasta.
Ulga była tak wielka, że aż zakłuło mnie w sercu, ale tym razem to nie był ból. To było poczucie wolności.
Pozostał tylko jeden wniosek, który powtarzam sobie od tamtej nocy:
Czasem nawet matka musi zamknąć drzwi przed własnym dzieckiem, jeśli chce ocalić siebie.
