Różowy nie zawsze był kolorem dziewczynek, a niebieski kolorem chłopców. W dzisiejszych czasach może się to wydawać dziwne, ale do lat 40-tych XX wieku różowy był uważany za kolor męski, a niebieski za kolor kobiecy.
W dzisiejszych czasach może się to wydawać dziwne, ale do lat 40-tych XX wieku różowy był uważany za kolor męski, a niebieski za kolor kobiecy.
Jak podaje Britannica, do początku XX wieku kolor ubrania dziecka nie był w żaden sposób związany z płcią. Ponadto wszystkie dzieci były często ubierane w białe sukienki: biel była łatwiejsza do wybielenia, do tego sukienki ułatwiali zmianę pieluszek.
Później jednak, niektóre sklepy zaczęły oferować kolory „odpowiednie dla płci”. W 1918 roku w publikacji Earnshaw's Infants' Department napisano: „Ogólnie przyjętą zasadą jest kolor różowy dla chłopców i niebieski dla dziewczynek. Wynika to z faktu, że różowy, jako kolor bardziej zdecydowany i jaskrawy, jest bardziej odpowiedni dla chłopca, a niebieski, bardziej delikatny i wdzięczny, jest bardziej odpowiedni dla dziewczynki.”
W 1927 roku magazyn Time opublikował tabelę przedstawiającą kolory odpowiednie dla dziewcząt i chłopców według wiodących amerykańskich sklepów, w której ponownie różowy był dla chłopców, a niebieski dla dziewcząt.
Dopiero w latach 40. producenci poszli w przeciwnym kierunku i zdecydowali, że różowy jest dla dziewczynek, a niebieski dla chłopców. Ale potem, zaledwie jedno pokolenie później, ruch wyzwolenia kobiet ponownie wprowadził unisex odzież dziecięcą, która była popularna do połowy lat 80.
W latach 80. XX wieku odzież dziecięca z podziałem na płeć stała się znowu modna. To właśnie wtedy medycyna umożliwiła rodzicom poznanie płci dziecka, które jeszcze się nie urodziło.
Główne zdjęcie: popmech.ru
